Ang kasaysayan ng Pilipinas ay isang mayamang tapiserya na hinabi ng mga kuwento ng tapang, pagmamahal sa bayan, at walang pag-iimbot na sakripisyo. Sa bawat yugto ng ating paglalakbay bilang isang bansa, sumibol ang mga indibidwal na nagpamalas ng pambihirang kagitingan, nag-alay ng kanilang buhay at kalayaan upang ipagtanggol ang kanilang mga prinsipyo at ang kapakanan ng kanilang mga kababayan. Sila ang ating mga bayani, ang mga ilaw na gumagabay sa atin sa pamamagitan ng kanilang halimbawa ng katapangan at determinasyon.
Ang kagitingan ng mga bayaning Pilipino ay hindi lamang nasusukat sa kanilang pakikidigma o paglaban sa mga mananakop. Ito ay sumasaklaw sa iba’t ibang anyo ng tapang: ang tapang na manindigan para sa katotohanan at katarungan, ang tapang na harapin ang pang-aapi, at ang tapang na isakripisyo ang sariling kapakanan para sa ikabubuti ng nakararami.
Isa sa mga pinakakinikilalang bayani ng Pilipinas ay si Dr. Jose Rizal. Higit pa sa kanyang kahusayan sa panitikan at medisina, ipinakita ni Rizal ang kanyang kagitingan sa pamamagitan ng kanyang mga nobela, ang “Noli Me Tangere” at “El Filibusterismo.” Sa pamamagitan ng kanyang panulat, inilantad niya ang mga pang-aabuso ng kolonyal na pamahalaan at nagmulat sa kamalayan ng mga Pilipino tungkol sa kanilang karapatan at dignidad. Ang kanyang pagiging martir ay nag-alab sa diwa ng nasyonalismo at nagtulak sa rebolusyon laban sa Espanya.
Kasabay ni Rizal, nariyan si Andres Bonifacio, ang “Ama ng Rebolusyong Pilipino.” Ang kanyang tapang ay nakita sa kanyang pagkilos, sa pagtatag ng lihim na samahang Katipunan, at sa paghimok sa mga Pilipino na mag-aklas laban sa mapaniil na rehimeng Espanyol. Ang kanyang panawagan para sa kalayaan at ang kanyang pamumuno sa unang yugto ng rebolusyon ay nagpakita ng kanyang walang pag-aalinlangang dedikasyon sa bansa.
Ang kagitingan ay hindi lamang limitado sa mga lalaki. Ang mga kababaihan din ay gumanap ng mahalagang papel sa pagkamit ng kalayaan. Si Melchora Aquino, o mas kilala bilang “Tandang Sora,” ay nagpakita ng kanyang tapang sa pamamagitan ng pag-aaruga at pagtatago sa mga sugatang rebolusyonaryo. Ang kanyang tahanan ay naging santuwaryo para sa mga lumalaban para sa kalayaan, at ang kanyang suporta ay nagbigay-lakas sa maraming Pilipino.
Sa panahon ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig, muling umusbong ang kagitingan ng mga Pilipino. Ang mga sundalo sa Bataan at Corregidor ay nagpakita ng hindi matatawarang tapang sa harap ng mas malakas na kaaway. Ang kanilang paglaban, kahit na sila ay natalo, ay nagbigay-daan sa pagpapakita ng katatagan at diwa ng pagkakaisa ng bansa. Ang mga gerilya sa iba’t ibang sulok ng bansa ay patuloy na lumaban, nagpapakita ng kanilang determinasyon na makamit muli ang kalayaan.
Ang kagitingan ng mga bayaning Pilipino ay hindi lamang isang pangyayari sa nakaraan. Ito ay isang buhay na diwa na patuloy na nagbibigay-inspirasyon sa atin ngayon. Ang kanilang mga halimbawa ay nagtuturo sa atin na ang tunay na kagitingan ay hindi nangangailangan ng armas o digmaan. Ito ay maaaring matagpuan sa ating araw-araw na pakikibaka, sa ating pagtindig para sa tama, at sa ating pagmamalasakit sa ating kapwa.
Sa paggunita natin sa kanilang mga buhay at vermamento, nawa’y ang diwa ng kagitingan ng ating mga bayani ay manatili sa ating puso at isipan. Nawa’y magsilbi silang inspirasyon upang tayo rin ay maging matapang sa pagharap sa mga hamon ng ating panahon at patuloy na magsikap para sa isang mas makatarungan at malayang Pilipinas. Ang kanilang kagitingan ay isang pamana na dapat nating ingatan at ipagpatuloy para sa susunod na henerasyon.
